Το Τραγούδι του προφήτη

Ξαφνικά, ἀπότομα, ὁ πατέρας της γυρίζει καὶ τὴν κοιτάζει. Πές μου κάτι, λέει, πιστεύεις στὴν πραγματικότητα; Τί ἐννοεῖς πάλι, μπαμπά; Μιὰ ἁπλὴ ἐρώτηση εἶναι, ἔχεις πάρει πτυχίο, καταλαβαίνεις μιὰ χαρὰ τί ἐννοῶ. Ἅμα τὸ θέτεις ἔτσι, ναί, καταλαβαίνω τί ἐννοεῖς, ἀλλὰ σὲ παρακαλῶ, μὴ μ' ἀρχίζεις μ' αὐτὰ τώρα. Γιὰ μιὰ στιγμὴ ἀποστρέφει τὸ βλέμμα του, κοιτάζει τὴ στοίβα στὸν πάγκο, παλιὲς ἐφημερίδες ποὺ ἔχουν ἀρχίσει νὰ κιτρινίζουν, τσαλακωμένα περιοδικὰ τῆς ἐπικαιρότητας – καὶ τὸ παλιό χαμόγελο ἀφήνει τὰ δόντια του νὰ φανοῦν. Εἴμαστε κι οἱ δυὸ ἐπιστήμονες, Ἄιλις, πιστεύουμε στὴν ἐπιστήμη, λοιπόν, πιστεύουμε καὶ στὴν παράδοση, ἀλλὰ ἡ παράδοση δὲν εἶναι παρὰ αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο συμφωνοῦμε ὅλοι – οἱ ἐπιστήμονες, οἱ δάσκαλοι, οἱ θεσμοί· ἂν ἀλλάξουν αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὸν ἔλεγχο τῶν θεσμῶν, ἀλλάζουν αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὸν ἔλεγχο τῶν γεγονότων, ἀλλάζει ἡ δομὴ τῆς πίστης, ὁ ἔλεγχος αὐτοῦ γιὰ τὸ ὁποῖο ὅλοι συμφωνοῦμε, εἶναι ἁπλό, Αιλις, πολὺ ἁπλό, ἡ Ἕνωση αὐτὸ κάνει, προσπαθεῖ ν᾿ ἀλλάξει αὐτὸ ποὺ ἐσὺ κι ἐγὼ ὀνομάζουμε πραγματικότητα, θέλει νὰ τὸ θολώσει, σὰν νά 'τανε νερό, ἂν πεῖς πὼς ἕνα πράγμα εἶναι ἕνα ἄλλο, κι ἂν τὸ πεῖς ξανὰ καὶ ξανὰ πολλές φορές, στὸ τέλος ἔτσι θά 'ναι, κι ἂν συνεχίσεις νὰ τὸ λές, ὁ κόσμος θὰ τὸ δεχτεῖ, θὰ πεῖ ἔτσι εἶναι, αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια – δὲν εἶναι καινούργιο αὐτό, ὄχι ἀσφαλῶς, καθόλου καινούργιο, ἀλλὰ τώρα τὸ βλέπουμε νὰ συμβαίνει γύρω μας, μὲ τὰ μάτια μας, κι ὄχι μέσα στὰ βιβλία.

“Περπατάει κι ἀφουγκράζεται τὸν οὐρανό, τοὺς ἄγνωστους θορύβους μπερδεμένους μὲ τοὺς γνώριμους, τοὺς περιοδικοὺς πυροβολισμοὺς καὶ τὶς ἐκρήξεις ποὺ ἀφήνουν πίσω τους μιὰ παράξενη, θρυμματισμένη σιωπή. Αραιὰ καὶ ποῦ ἕνα αὐτοκίνητο, κάποιος περαστικός, τὸ φρένο τοῦ καροτσιοῦ γδέρνεται στὴ ρόδα, ἀναρωτιέται ἂν θὰ μπορέσει νὰ τὸ φτιάξει, καταλαβαίνει πὼς ἡ βροχὴ ἔχει σταματήσει ὅταν στέκεται μπροστὰ στὸ ΑΤΜ καὶ κλείνει τὴν ὀμπρέλα της, τὸ ΑΤΜ δὲν εἶναι ἁπλὰ ἐκτὸς λειτουργίας, δὲν ἔχει ρεῦμα, ἡ ὀθόνη του ραγισμένη σὰν νὰ τὴν ἔχει χτυπήσει τοῦβλο. Στὸ ἀπέναντι πεζοδρόμιο ἕνας ἄντρας σκιάζει μὲ τὴν παλάμη τὰ μάτια του κοιτάζοντας τὸν οὐρανό, τρία ἑλικόπτερα σούπερ πούμα κινοῦνται νότια σὰν βέλος ποὺ ἀργὰ ἀνοίγει κι ἁπλώνεται. Ὁ τσαγκάρης εἶναι κλειστὸς καὶ τὸ μανάβικο ἔχει τὰ ρολά και τεβασμένα, κάποιος ἔχει γράψει πάνω μὲ μπλέ μπογιὰ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ, καὶ μιὰ γροθιὰ ζωγραφισμένη δίπλα. Προχωράει παρακάτω στὸ δρόμο ψάχνοντας ἄλλο ΑΤΜ, θυμᾶται κάτι ποὺ εἶπε ἡ ἀδερφή της, τὴν αὐτάρεσκη φωνή της στο τηλέφωνο, ἡ ἱστορία εἶναι ἕνα βουβό ἀρχεῖο, ὁ κατάλογος τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἄργησαν νὰ καταλάβουν ὅτι ἔπρεπε νὰ φύγουν, αὐτὴ ἡ φράση εἶναι προφανῶς λάθος, λέει, στὸν Λάρι μιλάει, τὸν βλέπει καθισμένο ἀπέναντί της στὸ τραπέζι τῆς κουζίνας, παίζει μὲ τὸ τηλέφωνό του προσπαθώντας νὰ κρύψει τὸ ὁλοφάνερο δὲν ἀκούω ὕφος του. Ἡ ἱστορία εἶναι ὁ βουβὸς κατάλογος τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν μπόρεσαν νὰ φύγουν, ὁ κατάλογος τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν εἶχαν ἐπιλογή, δὲν μπορεῖς νὰ φύγεις ὅταν δὲν ἔχεις ποῦ νὰ πᾶς, ὅταν δὲν ἔχεις τρόπο νὰ φύγεις, δὲν μπορεῖς νὰ φύγεις ὅταν δὲν δίνουν στὰ παιδιά σου διαβατήριο, δὲν μπορεῖς νὰ φύγεις ὅταν τὰ πόδια σου εἶναι ρίζες μέσα στὸ χῶμα κι ἂν φύγεις θὰ γίνουν κομμάτια. Τό ΑΤΜ στὸ βάθος τοῦ δρόμου ἔχει στὴ σπασμένη ὀθόνη του ἕνα φωτεινό σῆμα, ένα γραμματοκιβώτιο, ἕνα χαρτί στὴ βιτρίνα τοῦ γωνιακοῦ μαγαζιοῦ ἔχει γραμμένες μὲ μαρκαδόρο τὶς λέξεις Ψωμὶ καὶ Γάλα Τέλος, δίπλα ἕνα κυκλάκι, ἕνα λυπημένο προσωπάκι. Τὰ ράφια μέσα εἶναι ἄδεια τὰ μισά, παίρνει κάτι χτυπημένες μπανάνες, ἕνα ρολό σακούλες σκουπιδιῶν καὶ μπαταρίες, διαλέγει δυό σοκολάτες καὶ ζητάει τσιγάρα, κοιτάζει συνοφρυωμένη τὰ ψώνια της ὅταν ὁ ταμίας τὰ χτυπάει καὶ τῆς λέει τὴ σούμα. Συγγνώμη, λέει, πόσο εἴπατε ὅτι κάνουν τὰ τσιγάρα; Ὁ ταμίας ἀνοίγει τὰ χέρια, ρίχνει μιὰ νυσταγμένη ματιὰ πρὸς τὴν πόρτα. Τί νὰ κάνω; τῆς λέει, ὅλα ἔχουν ἔλλειψη, κοιτάξτε μήπως βρεῖτε ἀλλοῦ. Ὁ θυμός της σκοτεινιάζει τὰ πάντα μπροστά της, ἀφήνει τὶς σακοῦλες τῶν σκουπιδιῶν στη στοίβα μὲ τὶς χτεσινὲς ἐφημερίδες, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ διαλέξει ἀνάμεσα στὶς μπαταρίες καὶ στὶς σοκολάτες, τελικὰ ἀφήνει τὶς μπαταρίες καὶ ρωτάει, πόσο κάνουν οἱ σοκολάτες καὶ οἱ σακούλες τῶν σκουπιδιῶν χωρὶς τὰ τσιγάρα; Παίρνει τὰ ρέστα καὶ τὰ λόγια πετοῦν ἀπὸ τὸ στόμα της καὶ τὴ σπρώχνουν πρὸς τὴν πόρτα. Ὅταν τελειώσουν ὅλ᾽ αὐτά, θὰ σ᾽ ἔχουν καταλάβει ὅλοι τί ἀπαίσιος βλάκας εἶσαι.”