Το νησί των αρουραίων

Καλοκαιρινή κυκλοφορία από τον Σκανδιναβό μετρ της αστυνομικής λογοτεχνίας, Τζο Νέσμπο, ο οποίος επιστρέφει με την δεύτερη συλλογή διηγημάτων του μετά τον Άρχοντα της Ζήλειας, που περιελάβανε μερικές αρκετά αξιόλογες ιστορίες και ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα από τον Χάρι Χόλε, τον πρωταγωνιστή της σειράς αστυνομικών μυθιστορημάτων που έκαναν διάσημο τον Νέσμπο, μιας σειράς που μας έχει δώσει εξαιρετικά βιβλία όπως ο Κοκκινολαίμης και ο Χιονάνθρωπος αλλά στα ποιο πρόσφατα βιβλία, κάνει μια κοιλιά στην ποιότητα που ίσως να οφείλεται ΄στην κούραση, του ίδιου του συγγραφέα, μετά από 12 μυθιστορήματα με τον ίδιο πρωταγωνιστή. Τα standalone βιβλία του αντίθετα, όπως η νουβέλα Μακβέθ (μεταφορά της ομώνυμης σεξπηρικής ιστορίας στον 20ο αιώνα), το Βασίλειο και η προαναφερθείσα συλλογή διηγημάτων μου άφησαν μια αρκετά θετική εντύπωση ώστε να πάρω το πολυδιαφημισμένο, νέο του βιβλίο με όνομα Το νησί των αρουραίων από τις πρώτες μέρες της κυκλοφορίας του.

Tο βιβλίο αποτελείται από πέντε ιστορίες που έχουν το κοινό χαρακτηριστικό ότι διαδραματίζονται στο εγγύς μέλλον, φλερτάροντας με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, άλλοτε σε μεγαλύτερο και άλλοτε σε μικρότερο βαθμό.

Η πρώτη ιστορία, που δίνει και τον τίτλο της στο βιβλίο, διαδραματίζεται σε μια post-apocalyptic Αμερική, όπου η κοινωνία έχει καταρρεύσει λόγο μιας πανδημίας. Οι πόλεις είναι γεμάτες από συμμορίες που κλέβουν και λεηλατούν ενώ όσοι έχουν τα οικονομικά μέσα προσπαθούν να γλιτώσουν από τα προβλήματα εγκαταλείποντας τις μεγαλουπόλεις προς ιδιωτικούς προορισμούς. Ακολουθούμε τη προσπάθεια ενός πατέρα να απονέμει δικαιοσύνη για το θάνατο της κόρης του η οποία σκοτώθηκε από την συμμορία του γιού του πάμπλουτου αφεντικού του.

Ο Καταστροφέας, όπως είναι ο τίτλος της επόμενης ιστορίας αναφέρεται σε μια συσκευή ικανή να σβήσει την μνήμη. Στο διήγημα αυτό, γνωρίζουμε έναν επιστήμονα που, στην προσπάθεια του να βρει το φάρμακο για έναν ιό, ανακαλύπτει ένα φάρμακο που υπόσχεται αιώνια ζωή. Σύντομα όμως, έρχεται αντιμέτωπος με τις ηθικές συνέπειες της ανακάλυψης του και βρίσκεται κυνηγημένος από επιχειρήσεις και κυβερνήσεις που προσπαθούν να πάρουν στα χέρια τους την φόρμουλα, καθώς και στον μελλοντικό κόσμο, κυρίαρχος είναι το κέρδος.

Στην τρίτη ιστορία, με τίτλο τα Τζιτζίκια, βρισκόμαστε στο σήμερα. Δύο νεαροί φίλοι ταξιδεύουν στην Ισπανία ώστε να πάρουν μέρος στις ταυροδρομίες της Παμπλόνα. Όμως ένα αναπάντεχο γεγονός θα αλλάξει για πάντα της ζωές τους, ερωτεύονται την ίδια γυναίκα η οποία όμως θέλει μόνο τον έναν από αυτούς. Ο έρωτας σπρώχνει τον “χαμένο” να βρει τρόπο να κερδίσει την γυναίκα της ζωής του, με κάθε κόστος. Άλλωστε, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν σίγουρα τα πράγματα θα είναι διαφορετικά και θα είναι δική του ε;

Η επόμενη ιστορία μας, το Αντίδοτο, δεν έχει κανένα στοιχείο επιστημονικής φαντασίας μέσα. Αντίθετα βλέπουμε την ιστορία μιας οικογένειας που καθώς καταρρέει οικονομικά ο άσωτος γιός προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τον οικονομικά δυνατότερο πατέρα του, ο οποίος μετά την κατάρρευση της επιχείρησης του, έχει μετακομίσει στην Αφρική, σε μια φάρμα φιδιών. Η τελευταία ιστορία που ονομάζεται Μαύρος Ίππος, μοιάζει με remake του John Wick. Βρισκόμαστε σε ένα μέλλον που δεν υπάρχουν κράτη παρά μόνο εταιρίες και βλέπουμε τον πρωταγωνιστή, έναν πληρωμένο δολοφόνο, να αντιμετωπίζει τις προσπάθειες άλλων “συναδέλφων” του να τον βγάλουν από την μέση.

Συνολικά δεν πρόκειται για ένα κακό βιβλίο αν και σίγουρα κατώτερο των προσδοκιών που δημιουργεί ο συγγραφέας που απλόχερα χαρακτηρίζεται “ροκ σταρ” της Σκανδιναβικής σχολής, αστυνομικών μυθιστορημάτων. Η χρήση στοιχείων επιστημονικής φαντασίας, δεν βοηθάει αντίθετα στα περισσότερα διηγήματα περισσότερο δημιουργεί τρύπες στην πλοκή ή υπάρχει μόνο για να σπρώξει την πλοκή προς την κατεύθυνση που θέλει ο συγγραφέας. Αντίθετα η τρίτη και η τέταρτη ιστορία, στις οποίες η χρήση τέτοιων στοιχείων ήταν ποιο διακριτική, μου φάνηκαν και οι ποιο δυνατές. Οι χαρακτήρες στην πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι αρκετά απλοϊκοί και τα κίνητρα τους αδύναμα για τα δεδομένα του Νέσμπο, κάτι που όμως δεν εμποδίζει τον συγγραφέα να χτιστεί σασπένς και μυστήριο όταν αυτό είναι αναγκαίο.

Aν είστε φαν του Νέσμπο τότε πιθανότατά το νησί των αρουραίων θα σας αρέσει. Αν πάλι όχι ίσως δεν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της δουλείας του δημοφιλή συγγραφέα.