Τελεία

«Βάζω στο ποτήρι μου όσο ουίσκι έχει απομείνει κι ανάβω τσιγάρο. Κάνω μια βαθιά ρουφηξιά. Ακολουθούν άλλες δύο ανάλογης βαθύτητας, το δωμάτιο γεμίζει κάπνα κι η ατμόσφαιρα είναι αυτή που βρίσκεις σε όλα τα άλμπουμ το Tom Waits. Το μόνο που λείπει είναι ένας πιανίστας κάπου σε μια άκρη να παίζει, με μια μαϊμού στον ώμο. Για τη μαϊμου δεν μπορώ να κάνω κάτι πέρα από το να βάλω μπόλικη φαντασία, αλλά όσον αφορά τον πιανίστα βάζω να παίζει το Nighthawks at the diner και φτιάχνω την απόλυτη κατάσταση. Δημιουργώ τις προϋποθέσεις που θέλω για την επόμενη σκέψη μου.»

«Το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου: να σκεφτώ. Να σκεφτώ για μένα. Δεν πάει άλλο. Ρουτινιάζω. Αναλώνομαι στα ίδια και τα ίδια. Μέσα στο κεφάλι καρφωμένο έχω έναν κώδικα. Τίποτα δεν είναι πιο άγριο από την καθημερινότητα. Κάνω πράγματα χωρίς να σκέφτομαι. Αγχώνομαι να τα κάνω γρήγορα. Αγωνίζομαι να κερδίσω χρόνο χωρίς να γνωρίζω τι θα τον κάνω. Αντί να προσπαθώ να αφεθώ στο ρυθμό του και να περνάω καλά ζώντας στην ταχύτητα του, τον κυνηγώ. Ναι, η μεγαλύτερη απώλεια είναι ο χρόνος που δεν αξιοποιήσαμε, αλλά ό,τι χάθηκε, χάθηκε. Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθούμε να το ανακτήσουμε. Κοιτάμε παρακάτω. Δεν ξέρω… Νιώθω χαμένος. Δημιουργούνται κενά. Κενά χρόνου. Συνεχώς! Ξεχνώ ότι θα μπορούσα να αφιερώσω αυτό τον χρόνο για να περάσω λίγες στιγμές με τα ενδότερα μου και συνεχίζω ασυναίσθητα να τρέχω για να προλάβω να κάνω ακόμα κάτι. Ακόμα ένα πράγμα που με περιμένει στη γωνία, έτοιμο να με κατασπαράξει. Ο Mark Eitzel λέει “I spent the last ten years trying to waste half an hour”. Μήπως τελικά όλη φάση είναι εκεί; Να μην κυνηγάς να κερδίσεις χρόνο αλλά να τον αφήνεις να χάνεται, δημιουργώντας όποτε είναι εφικτό μικρές στιγμές ανεμελιάς κι ελαφρότητας, που με τη σειρά τους θα φέρουν κάτι δημιουργικό κι όμορφο; Πτώσεις που θα φέρουν ανατάσεις; Δεν ξέρω. Δεν ξέρω καν τι μου συμβαίνει, σε αντίθεση με τους περισσότερους που υπερηφανεύονται ότι ξέρουν τα πάντα, τι πάει σωστά στον κόσμο και τι λάθος.»