Τα χρώματα της εκδίκησης

Τηλεφώνησα στον Γκαλισέ και του ζήτησα τη διεύθυνση του σπιτιού του Πιετρί: οδός Ετιέν Μιεζ 12, στο Σατό-Γκομπέρ. Αυτή τη φορά, θα πέρναγα στο 13ο διαμέρισμα. Σχεδόν στην εξοχή. Κατέβασα το μισό ποτό μου και επέστρεψα στο R5 μου. Ένιωθα σαν εμπορικός αντιπρόσωπος στη γύρα για τους πελάτες του. Όλοι εξαφανισμένοι, χωρίς να αφήσουν διεύθυνση. Έβαλα μία κασέτα, αντίγραφο του δίσκου που μου είχε χαρίσει η Ιρέν, το North Star του Φίλιπ Γκλας. Η μινιμαλιστική και επαναλαμβανόμενη μουσική ταίριαζε απόλυτα με την παρέλαση αυτού του ατελείωτου προαστίου της Μασσαλίας στο παρμπρίζ μου. Νανουρισμένος από τη μουσική, μεθυσμένος από το μισό παστίς μου, μελαγχολικός από το τοπίο, αναρωτιόμουν για τα τεχνάσματά μου, σαν τον Οδυσσέα, περιπλανώμενος σ' αυτόν τον ωκεανό μετριότητας, σ' αυτό το μείγμα μιζέριας και κατώτερης μεσαίας τάξης, στον οποίο κολυμπούσαν νταβαντζήδες, πειρατές και απατεωνίσκοι, υποκύπτοντας στο κάλεσμα μιας νεαρής σειρήνας, αντί να ξαναβρώ τους αγαπημένους μου... Αλλά ήθελε πράγματι ο Οδυσσέας να ξαναβρεί τον τόπο του; Και η Ιρέν, η Πηνελόπη μου, δεν ήταν ανακουφισμένη που με σκεφτόταν περιπλανιέμαι στην πόλη, αντί να να μελαγχολώ για τον μπάτσο που είχα πάψει προ πολλού να είμαι;