Όταν οι νεκροί χωρεύουν

Πάντα ἦταν ξένος, ἐκτὸς τόπου. Δὲν εἶχε δικά του σκηνικά, εἶχε μόνο δανεικά σκηνικά, κατασκευασμένα εἰδικὰ γιὰ ἐκεῖνον, ἕναν ἀπελπισμένο ἠθοποιὸ χαμένο στη μέση μιᾶς παράστασης, στὸ κέντρο τῶν σανιδιῶν, χωρὶς σενάριο στὰ χέρια, χωρίς κανένα ταλέντο, χωρίς καμιά ἱκανότητα αὐτοσχεδιασμοῦ. Ἦταν χαμένος σ' ἐκεῖνο τὸ χωριὸ ὅπου σύμμαχοι δὲν ἔλεγαν νὰ φανοῦν καὶ ὅλος ὁ κόσμος εἶχε ἀπαντήσεις σὲ ἀνύπαρκτες ἐρωτήσεις. Ὅπως εἶχε χαθεῖ καὶ στὸ κέντρο τῆς Πόλης τοῦ Μεξικοῦ, μέσα στὸ δωμάτιό του πρὶν ἀπὸ μία ἑβδομάδα, ὅταν ἄκουγε ἱστορίες ἀπὸ τὸ ραδιόφωνο ποὺ μιλοῦσαν γιὰ μιὰ παράξενη χώρα καὶ ὑποστήριζαν ὅτι ἡ χώρα αὐτὴ ἦταν ἡ δική του. Ἄρχιζε νὰ χάνεται μέσα στὴν ὁμίχλη τοῦ Μεξικοῦ, νὰ μὴν ἀναγνωρίζει τὸν ἑαυτό του στοὺς δρόμους. Γερνοῦσε, καὶ μαζὶ μὲ τὴν ἡλικία ἐρχόταν ἡ αἴσθηση ξαφνιάσματος, ἡ αἴσθηση ἀπουσιῶν, πολλῶν μικρῶν ἀμνησιῶν γιὰ πράγματα ποὺ ἔπρεπε νὰ ἦταν σημαντικά κάποτε, ἀλλὰ εἶχε ξεχάσει νὰ τὰ σημειώσει στὴν καρδιά του. Δὲν ἔνιωθε οὔτε κὰν θλίψη γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ἄρχιζε νὰ μοιάζει μὲ τὸν ἄνθρωπο ποὺ γύρευε. Ἦταν καὶ οἱ δύο χαμένοι στὸ Σὰν Ἀντρές.