Οι δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού

Πολλά έχουν πλέον χαθεί. Χάθηκαν οι μεγάλες εταιρείες πετρελαιοειδών και τα δάση των αντλιών, καθώς τα αχανή κοιτάσματα πετρελαίου εξαντλούνται ολοένα και περισσότερο. Χάθηκε η Φτελιά του Ενός Εκατομμυρίου και οι σιδηροτροχιές πάνω από τις οποίες ο Αλ Σπένσερ και η συμμορία του έκαναν την τελευταία ληστεία τρένου στην Οκλαχόμα, το 1923. Χάθηκαν και οι παράνομοι, πολλοί από τους οποίους πέθαναν εξίσου εντυπωσιακά όπως είχαν ζήσει. Χάθηκαν κυριολεκτικά όλες οι μικρές κωμοπόλεις που είχαν δημιουργηθεί από τον πυρετό του πετρελαίου και που δεν κοιμόντουσαν ποτέ. Λίγα απομένουν από αυτές, πέρα από κάποια κλειστά κτήρια κατοικούμενα από νυχτερίδες, τρωκτικά, περιστέρια και αράχνες, ενώ στην περίπτωση της Γουίζμπανγκ, δεν απομένει τίποτα πέρα από κάποια πέτρινα ερείπια, χαμένα μέσα σε μια θάλασσα χορταριού. Αρκετά χρόνια πριν, ένας παλιός κάτοικος μιας από αυτές τις χαμένες κωμοπόλεις θρηνολογούσε, «Πάνε τα καταστήματα, πάει το ταχυδρομείο, πάει το τρένο, πάει το σχολείο, πάει το πετρέλαιο, πάνε τα αγόρια και τα κορίτσια - το μόνο που μένει και που μεγαλώνει συνεχώς είναι το νεκροταφείο»

Η Γουέμπ με συνόδευσε μέχρι την εξώπορτα. Ήταν σούρουπο και οι παρυφές του ουρανού είχαν σκοτεινιάσει. Η κωμόπολη και ο δρόμος ήταν άδεια, το ίδιο και το λιβάδι που απλωνόταν πέρα απ' αυτά. «Αυτή η χώρα είναι ποτισμένη με αίμα», είπε η Γουέμπ. Για μια στιγμή έπαψε να μιλάει και έτσι μπόρεσα να ακούσω τα φύλλα των βελανιδιών που θρόιζαν ανήσυχα από τον άνεμο. Μετά, επανέλαβε αυτό που ο Θεός είχε πει στον Κάιν μετά τον φόνο του Άβελ: «Φωνή αἵματος βοᾶ ἐκ τῆς γῆς».

«Σε μια περίοδο δεκαέξι ετών, από το 1907 μέχρι το 1923, πέθαναν 605 Οσέιτζ, δηλαδή, κατά μέσον όρο 38 το έτος, δημιουργώντας δηλαδή ετήσια ποσοστά θανάτων δεκαεννέα τοις χιλίοις. Το εθνικό ποσοστό θανάτων είναι σήμερα 8,5 τοις χιλίοις. Στη δεκαετία του 1920, όταν οι μέθοδοι στατιστικής δεν ήταν τόσο ξεκάθαρες και χωρίζονταν σε ρατσιστικές κατηγορίες λευκών και μαύρων, για τους λευκούς ήταν περίπου 12 τοις χιλίοις. Σύμφωνα με κάθε λογική, το καλύτερο επίπεδο διαβίωσης των Οσέιτζ θα έπρεπε να έχει ρίξει τα δικά τους ποσοστά θανάτων κάτω από τον μέσο όρο των λευκών της Αμερικής. Και όμως, οι Οσέιτζ πέθαιναν με ρυθμούς μιάμιση φορά μεγαλύτερο από τον μέσο εθνικό όρο - και στους αριθμούς αυτούς δεν περιλαμβάνονταν όσοι Οσέιτζ είχαν γεννηθεί μετά το 1907 και δεν είχαν καταγραφτεί στο συγκεκριμένο αρχείο».