Οι δακτύλιοι του Κρόνου

Το ίδιο βράδυ, ατενίζοντας από το πόστο μου στο Σaουθόουλντ τον Γερμανικό Ωκεανό, μου φάνηκε με μιας ότι ο κόσμος στρέφεται προς το σκοτάδι. Όπως παρατηρεί ο Τόμας Μπράουν στην πραγματεία του για την ταφή των τεφροδόχων, στην Αμερική οι κυνηγοί ξυπνούν όταν οι Πέρσες βυθίζονται στον πιο βαθύ ύπνο. Σαν σάρπα απλώνει η νύχτα τον ίσκιο της γύρω από τους ώμους της Γης και, μόλις δύσει ο ήλιος, σχεδόν όλη η πλάση, από τον ένα μεσημβρινό στον επόμενο, γέρνει να πλαγιάσει, έτσι ώστε αν ακολουθώντας την πορεία του δύοντος ηλίου παρατηρούσε κανείς τον πλανήτη μας, συνεχίζει ο Μπράουν, θα τον έβλεπε μονίμως σπαρμένο με αραδιασμένα κορμιά, θερισμένα από το δρεπάνι του Κρόνου - το απέραντο νεκροταφείο μιας σεληνιασμένης ανθρωπότητας.

Ο βαρύς μολυβένιος ουρανός, ο ερεικώνας, που με το νοσηρό βιολετί κάλυμμα του θόλωνε το βλέμμα, η εκκωφαντική σιωπή που έφτανε στα αυτιά μου σαν τη βοή της θάλασσας μέσα από ένα κοχύλι, οι μύγες που πετούσαν σύννεφο γύρω μου - όλα αυτά με πλημμύριζαν αγωνία και φρίκη. Δεν έχω ιδέα για πόση ώρα περιπλανιόμουν σε αυτή την κατάσταση και πως τελικά κατάφερα να βρω την έξοδο. Θυμάμαι μόνο πως βρέθηκα ξάφνου να στέκομαι κάτω από μια πανύψηλη βελανιδιά στην άκρη του αγροτικού δρόμου και ότι ολόγυρα μου ο ορίζοντας στριφογύριζε λες και είχα μόλις κατέβει από ένα καρουσέλ. Πέρασαν μήνες από τούτο το βίωμ, που ακόμα και σήμερα παραμένει για μένα ακατανόητο, όταν μια νύχτα ονειρεύτηκα πως πλανιόμου και πάλι στον αχανή ερεικώνα του Ντάνιτς και πως βάδιζα ξανά στα ατελείωτα στριφογυριστά μονοπάτια, χωρίς ούτε και αυτή τη φορά να βρίσκω τον δρόμο μου μέσα από τον δαίδαλο που ήμουν πεπεισμένος ότι είχε δημιουργηθεί ειδικά για μένα. Κατάκοπος και ζητώντας να βρω ένα μέρος να ξαποστάσω, έφτασα κατά το σούρουπο σε μια ελαφρώς υπερυψωμένη θέση όπου είχε στηθεί ένα μικρό κινέζικο περίπτερο, ακριβώς όπως στην καρδιά του λαβυρίνθου με του τάξους στο Σαμερλέυτον. Και χαμηλώνοντας το βλέμμα πάνω από την αχανή έκταση, είδα μπροστά μου τον ίδιο αυτό λαβύρινθο, την ξανθή αμμουδερή γη και το αδρό περίγραμμα των πανύψηλων, κατασκότεινων θάμνων, και στη θέα του μου φάνηκε μάλλον απλοϊκος στη σύλληψη εν συγκρίσει με τις ελικοειδείς ατράπους που είχα διασχίσει, μολονότι στο όνειρο μου ήμουν απόλυτα βέβαιος ότι ο λαβύρινθος απεικόνιζε πιστά μια τομή του εγκεφάλου μου. Πέρα από τον λαβύρινθο οι ίσκιοι σύρθηκαν πάνω από τους αχνούς του ερεικώνα και τα άσταρα αναδύθηκαν το ένα μετά το άλλο από τα βάθη του Διαστήματος. Night, the astonishing, the stranger to all that is human, over the mountain-tops mournful and gleaming draws on.