Ο Σπινόζα γαμάει τον Χέγκελ

…εδώ και μιαν αιωνιότητα, δυόμιση χρόνια πριν, είδα, όπως ο αστικός γαλλικός πληθυσμός εν γένει, τη ζωή μου ν΄ αλλάζει μέσα σε λίγες ώρες, μια έκτη Νοεμβρίου. Ιστορικά, τώρα, μου φαίνεται ελαφρύ να μιλώ για όλες αυτές τις παπαριές. Τι να πώ; Για τον ροζ ουρανό; Τους πυρακτωμένους υπόνομους; Τα κουφάρια παντού; Το πλιάτσικο; Την έξοδο;

Εγώ, ο Ζούλιους Πουέκ, ποιος είμαι, τι έχω γίνει;

Ε λοιπόν, είμαι ο ιθύνων νους και το πολεμικό νεύρο της Ένοπλης Σπινοζικής Φράξιας. Βασιλεύω, χλευαστικός κι επικίνδυνος, επί δέκα αρσενικών νοματαίων, αυτοκτονικών και γεμάτων μίσος, ακριβώς όπως εγώ. Παρακινημένοι από τη μεγάλη ευφυΐα όλων όσων κυλούν στο χείλος του γκρίζου γκρεμού του ενδεχόμενου θανάτου, φιλοσοφούμε με την εφήμερη δόξα και σε πλήρη συμφωνία προς τον κόσμο που μας περιβάλλει.

Δεν είμαστε πια παρά έντεκα διότι, προκειμένου να είναι κανείς Σπινοζικός είναι απαραίτητο πέρα από κάθε τι άλλο να έχει διαβάσει τον Βιργιλίου Θάνατο το Χέρμαν Μπροχ, τη Γνώση του πόνου του Κάρλο κάντα, το Κάτω απ΄το ηφαίστειο του Μάλκολ Λόουρυ, τη Μικρή Αδερφή του Τσάντλερ και φυσικά Σπινόζα. Γιατί Σπινόζα; Είχα αποφασίσει ότι μου άρεσε πραγματικά ο σπασίκλας που έκρυβε μέσα του. Είναι τελείως ηλίθιο.

Εκεί, στο Magirus, καθώς ο δρόμος είναι ευθεία, με τη σιωπή στο κεφάλι μου, θα προσπαθήσω να θυμηθώ. Αυτοί οι Χεγκελιανοί της πούτσας, θα υποφέρουν ακόμα περισσότερο αν προσπαθήσω να θυμηθώ γιατί τους έχουμε πάρει από πίσω, σ’ αυτή τη σκόνη, σ’ αυτή την υγρή πίσσα που ξεδιπλώνεται ρέοντας ανάμεσα στις χωματερές.

Ολόγυρά μας, επιπλέει η μυρωδιά της πενικιλίνης και του σταφυλόκοκκου στα χαντάκια.

Sympathy for the Devil