Μάτια σου έδωσα κι εσύ κοίταξες το σκοτάδι

Η Μπλάνκα σήκωσε τους ώμους της, αλλά η Μαργαρίδα, που δεν περίμενε απάντηση, διατυμπάνιζε ότι σ' εκείνο το σπίτι δεν θα έμπαιναν άλλοι άντρες. Είχε ολόκληρη λίστα: «Ούτε κλέφτες, ούτε γελαδάρηδες, ούτε άντρες του αντιβασιλιά, ούτε κακοποιοί, ούτε παραγιοί, ούτε κυνηγοί λύκων, ούτε στρατιώτες, ούτε μνηστήρες, ούτε δευτερότοκοι, ούτε εργάτες, ούτε πλανόδιοι πωλητές, ούτε ευγενείς ταξιδευτές, ούτε πωλητές, ούτε έμποροι, ούτε καρβουνιάρηδες, απομεινάρια απ' τον πόλεμο, ούτε περαστικοί! Αρκετά, ούτε ένας. Τέρμα». Το έλεγε με τόσο πάθος, ήταν τόσο θυμωμένη, τόσο αυταρχική κι επιτακτική, που μέχρι και το σπίτι υπάκουσε. Μαζεύτηκε σαν δυο παλάμες για να κρυφτεί και να μην το βρουν. Κι όταν η Μπλάνκα και τα παιδιά τσάπιζαν και φτυάριζαν στο περιβόλι, η Μαργαρίδα γύριζε και φώναζε στις φουντουκιές, στις σημύδες, στις βελανιδιές, στις οξιές, στις βατομουριές, στις δεντρομολόχες να καταπιούν την οργωμένη γη, τα χωράφια, τις καλλιέργειες, τα περάσματα, τα μονοπάτια. Όλα εκτός από εκείνο το σπίτι και το μικρό περιβόλι. Το βράδυ άκουγαν τα υπάκουα δέντρα να θροΐζουν και να τις αγκαλιάζουν, να καταβροχθίζουν τα μονοπάτια και τις παρακάμψεις, να πυκνώνουν, να πιέζουν και να μπλέκουν το ένα με το άλλο με τα χέρια πιασμένα. Το χάραμα, οι κοιλάδες και οι πλαγιές σφύριζαν, προστατεύοντάς τες. Τα φαράγγια και οι ρεματιές σουσούριζαν, οι πηγές και οι χείμαρροι πολλαπλασιάζονται. Η ομίχλη απλωνόταν ψιθυρίζοντας κάθε πρωί και τις περιτύλιγε με τόση προσοχή, που συχνά έβγαινε ο ήλιος και ο ουρανός δεν καθάριζε. Όλοι μαζί βοήθησαν να τις κρύψουν και να τις καλύψουν με τόση λαχτάρα, που εκείνη η παρηκμασμένη μασία όχι μόνο βυθίστηκε γρήγορα στη λήθη των ελάχιστων κατοίκων που ζούσαν σε εκείνα τα βουνά, αλλά, επειδή ήταν τόσο καλά κρυμμένη, μέχρι και το πέρασμα του χρόνου την άφησε πίσω και μαζί μ' αυτήν και τις γυναίκες που την κατοικούσαν. Έτσι, για πολύ καιρό η μασία αγνοούσε όλα εκείνα τα αξιοσημείωτα γεγονότα του κόσμου, αλλά και τα γεγονότα αγνοούσαν εκείνη.