Λιθούπολη

Αγαπητέ ακροατή, αισθάνεσαι καταπιεσμένος; Αδικημένος; Μπερδεμένος; Ανασφαλής; Αισθάνεσαι ότι επίκειται κάποια καταστροφή; Μήπως έχεις μια αίσθηση ότι όλα πάνε κατά διαόλου; Και δεν εννοώ σε προσωπικό επίπεδο, ούτε καν σε εθνικό. Εννοώ σε παγκόσμιο επίπεδο. Φίλε ακροατή, μη στενοχωριέσαι και μην απελπίζεσαι. Όσο και αν δεν το πιστεύεις, τα πράγματα πριν από 100 χρόνια ήταν πολύ, ΠΟΛΥ χειρότερα για τη συντριπτική πλειονότητα των γήινων. Σύμφωνα με δεκάδες ιστορικές μελέτες, οι άνθρωποι πριν από έναν αιώνα δεν είχαν πόσιμο νερό, ήταν αγράμματοι, αλληλοσκοτώνονταν μαζικά και ζούσαν υπό απολυταρχικά καθεστώτα. Και τώρα υπάρχουν βέβαια άνθρωποι σε τέτοιες καταστάσεις αλλά σταδιακά ο αριθμός τους έχει μειωθεί εντυπωσιακά. Του πλούτου η αχορταγιά -όσο και αν σας ακούγεται αστείο- φαίνεται ότι λειτουργεί ανθρωπιστικά. Από εκεί που ένας στους 5 απολάμβανε τα βασικά, τώρα τα απολαμβάνουν 4 στους 5, και μάλιστα τη στιγμή που ο παγκόσμιος πληθυσμός έχει διπλασιαστεί τα τελευταία 50 χρόνια. Γιατί τότε, φίλε ακροατή, να αισθάνεσαι ότι κάτι λείπει; Μουσική ανάσα με τους Midnight Oil από την Αυστραλία, και επιστρέφουμε.

[...]

Έστω ότι εμφανίζονται ουρανοκατέβατοι οι άνθρωποι. Ξεκινάμε από μονάδες, καθένας παλεύει για τον εαυτό του. Σύντομα όμως δημιουργήθηκαν ομάδες, δημιουργήθηκαν ανταγωνισμοί για τους φυσικούς πόρους, κάθε ομάδα είχε την ιεραρχία της, τελικά οι ομάδες έφτασαν σε ένα σημείο όπου η δύναμη συγκεντρώθηκε σε έναν παίκτη, ας τον πούμε βασιλιά. Ο βασιλιάς πλέον αποτελούσε την ανωτέρα δύναμη και μπορούσε να επιλέξει πόση ελευθερία κινήσεων θα είχαν οι υπήκοοί του. Αυτό που λέμε ελευθερία ή αυταρχισμός είναι η άποψη του βασιλιά για το πόση επίδραση πρέπει να ασκήσει στις επιλογές των υπηκόων του, ώστε να οδηγηθεί πιο κοντά στον στόχο που έχει θέσει. Κάποια στιγμή, φάνηκε ότι όταν ο αρχηγός παίρνει στα σοβαρά την άποψη των υπηκόων του, τότε δημιουργείται ευημερία για τη συντριπτική πλειονότητα της ομάδας. Έτσι οι αρχηγοί άρχισαν να οργανώνουν μεγάλα γκάλοπ που ονομάστηκαν ψηφοφορίες. Επίσης κατοχυρώθηκαν ανθρωπιστικές δράσεις. Όλα αυτά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, προέκυψαν ως βελτιωτικά της παραγωγικότητας, το γράσο της κοινωνικής μηχανής. Στον 21ο αιώνα, αξιοποιώντας χιλιετίες ιστορικής, κοινωνικής και επιστημονικής έρευνας, είμαστε πλέον σε θέση να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια για το τι μας φέρνει ή τι μας στερεί την ευημερία, και δεν χρειάζεται να επικαλούμαστε απόψεις και ιδεολογίες.