Κόνδωρ

Θα μπορούσε να της μιλήσει γιὰ τὰ χρόνια τοῦ golden guy στὸ Κατόλικα, γιὰ τὶς σπουδὲς στὸ Μπέρκλεϋ καὶ τὴν καθοριστική του συνάντηση μὲ τὴν Κέητ, ἀκτιβίστρια τῆς ὁμάδας τοῦ Ράλφ Νέηντερ, τὴν Κέητ τὴν Καλιφορνέζα ἡ ὁποία, μὲ ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα, τοῦ εἶχε ἐξηγήσει τὸ ρόλο τῆς χώρας της ἀπέναντι στὸν Πινοτσέ, γιὰ τοὺς Χιλιανοὺς δημοκράτες ποὺ βασανίστηκαν μὲ τὴ σύμφωνη γνώμη τῆς CIA, τὸ μαρτύριο τοῦ Βίκτορ Χάρα στὸ στάδιο τοῦ Σαντιάγο καὶ τὸ διπλὸ παιχνίδι τοῦ Κίσσινγκερ· ἡ Κέητ τὸν εἶχε μυήσει στὸ ἀγιαουάσκα' καὶ τὸν εἶχε στρέψει πρὸς τὴ μεριὰ τῶν λουλουδιῶν, ἐκεῖ ὅπου ἡ ἐλαφρότερη πνοὴ σὲ γεμίζει συγκινήσεις, «τὴ μεριὰ Βίκτορ Χάρα», ὅπως ἔλεγε. Θὰ μποροῦσε νὰ τῆς μιλήσει γιὰ τὴν ἐπιστροφή του στὸ Σαντιάγο, γιὰ τὴν ἐκκωφαντική σιωπὴ τῶν συμπατριωτῶν του γιὰ τὸ θάνατο τοῦ δικτάτορα, γιὰ τοὺς τέσσερις χιλιάδες ὑποστηρικτές του ποὺ παρευρέθηκαν στὴν ἐξόδιο ἀκολουθία ποὺ ἔψαλε ὁ ἐπίσκοπος τοῦ στρατοῦ, γιὰ τὰ παμπάλαια ἤθη μιᾶς παγωμένης χώρας, ὑπάκουης, μιᾶς χώρας ποὺ δὲν εἶχε δεχθεῖ κανένα χάδι ἐδῶ καὶ πάρα πολὺ καιρὸ καὶ δὲν ἤξερε πλέων οὔτε νὰ δίνει, κρυμμένη πίσω ἀπὸ τὴν ψεύτικη λάμψη τῶν διαφημιστικῶν πανὼ ὅπου οἱ γυναῖκες ἦταν λευκὲς καὶ ξανθιές· θὰ μποροῦσε νὰ μιλήσει γιὰ τὰ χρόνια του στὴν Ἀμερικὴ ποὺ τὸν εἶχαν ἀλλάξει γιὰ πάντα, γιὰ τὴ χαριστική βολὴ ποὺ δέχθηκε στὴ Βίλα Γκριμάλντι ὅπου ἐπισκέφθηκε τὸ παρελθὸν τῆς χώρας του, καὶ τὴν ἐπιμονή του ἀπὸ τότε νὰ σαμποτάρει τὸ μέλλον ποὺ εἶχαν οἰκοδομήσει γι' αὐτόν· γιὰ τὸ ὅτι ἦταν περιτριγυρισμένος ἀπὸ γυναῖκες χωρὶς ν' ἀγαπάει καμία. Θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ ὅτι ὅλα ἐπάνω του ἦταν σαθρά, κατεστραμμένα, ὅτι ἔνιωθε ἄσχημος καὶ ὅτι ξυπνοῦσε κάθε πρωὶ μὲ τὴν ἐπιθυμία νὰ ξεράσει, σὰν ἠθοποιός πρὶν μπεῖ στὴ σκηνή, μόνο ποὺ ἐδῶ ἡ σκηνὴ ἦταν ψεύτικη, ἄσχημη, ἕνας σωρὸς σκουπίδια, τὸ Σαντιάγο ἕνα συνονθύλευμα ἄχαρων βαρετῶν κτιρίων και φτιαγμένων κατ' εἰκόνα καὶ καθ' ὁμοίωση ἐκείνων ποὺ τὰ εἶχαν χτίσει· γιὰ τὴν ἐπιθυμία του νὰ ξεράσει ἀκούγοντας τὸ ραδιόφωνο, τὴν τηλεόραση, μπροστὰ στὴν ἁλυσίδα τῶν σουπερμάρκετ ποὺ ἀνῆκαν στὴ χήρα Πινοτσέ· θὰ μποροῦσε νὰ μιλήσει γιὰ τὴν περιοχὴ Λὰ Ρέινα ὅπου εἶχε μεγαλώσει, μιὰ γειτονιὰ χωρὶς μπάρ, κινηματογράφους ἢ θέατρα γιατὶ οἱ πλούσιοι ζοῦσαν ἐδῶ ἀναμεταξύ τους ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλο ὅμως ὄχι μαζί· θὰ μποροῦσε νὰ τῆς πεῖ ὅτι ὅταν ἡ ἐπιθυμία νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπ' ὅλα αὐτὰ γινόταν πιὸ πιεστική, ἔφευγε γιὰ ν' ἀδειάσει τοὺς κάδους τῶν ἀπορριμμάτων του στὴν παραλία τοῦ Κυντάυ ἢ ἀλλοῦ. Oτι ἔγραφε μίζερα καὶ αἰσχρὰ ἀφηγήματα μὲ ἀμετάβλητο, ἀποκαλυπτικὸ τέλος, μὲ διάχυτο καὶ ἀμείωτο μίσος γιὰ τὸν κόσμο τὸ ὁποῖο σμίλευε μέσα στὸ μάρμαρο τοῦ χαρτιοῦ· ὅμως ὁ Ἐστέμπαν δὲν εἶπε τίποτα.

Ὑπῆρχε αὐτὴ ἡ κοπέλα μπροστά του: ἡ Γκαμπριέλα…