Καιρός

Στο συζυγικό κρεβάτι αυτός ξαπλώνει στην πλευρά που και τά τα άλλα κοιμάται η γυναίκα του και δίνει στο κορίτσι τη δική του πλευρά. Με καμία από τις ερωμένες του δεν είχε βρεθεί ποτέ στο συζυγικό κρεβάτι. Μπορεί, λέει, να μην έχει στύση τώρα, έχω πιει πάρα πολύ, και είμαι σε πολύ μεγάλη διέγερση. Δεν έχει καμία σημασία, λέει αυτή, και τον χουφτώνει. Στο καθιστικό, όπου οι ουράνιες στρατιές και η υπό εξέταση ανθρωπότητα έχουν μείνει τώρα μόνοι, γίνεται εντωμεταξύ ο διαχωρισμός: Στην αριστερή πλευρά περιμένει τους αμαρτωλούς το κολαστήριο πυρ που φουντώνει, στη δεξιά πλευρά τούς μακάριους ένα μέλλον στο οποίο υπάρχει μόνο μία και μοναδική διαρκής ημέρα και ποτέ νύχτα ξανά. Voca me cum benedictis, τραγουδούν πνευματικές φωνές στον μαύρο δίσκο που περιστρέφεται ακόμα στο πικάπ. Όποιος γυρίσει τώρα μια τελευταία φορά και από την ανεπανόρθωτη απόσταση κοιτάξει πίσω στη γη θα δει πόσο μακρύς ήταν στην πραγματικότητα ο δρόμος απ' το μνήμα μέχρι ενώπιον του δικαστηρίου. Σχεδόν δύο ολόκληρες οκτάβες, με βήματα ημιτονίων μόνο ανέβηκε προς τα πάνω, μέσ' απ' την παχύρρευστη μάζα ελπίδας και φόβου.

Όταν στη θέση των αναστεναγμών και των θρήνων επέρχεται σιγή, τα δυο σώματα κείτονται απλωμένα στο σκοτάδι το ένα δίπλα στ' άλλο. Ποτέ ξανά δεν θα είναι όπως σήμερα, σκέφτεται ο Χανς. Έτσι θα είναι τώρα για πάντα, σκέφτεται η Καταρίνα. Μετά ο ύπνος σβήνει όλες τις σκέψεις, και ό,τι τους συνέβη, ενώ αυτοί θα κείτονται αναπνέοντας ο ένας δίπλα στον άλλον, θα εγγραφεί στον φλοιό του εγκεφάλου τους.

Ό,τι ήτανε οικείο έχει αρχίσει να εξαφανίζεται. Το καλό, όπως και το κακό, οικείο. Και το ελλιπές επίσης, που της Καταρίνα της αρέσει, ίσως επειδή είναι πιο κοντά απ' όλα στην αλήθεια. Αντί γι' αυτό σε λίγο θα εισβάλει η τελειότητα – και θα διαλύσει ή θα προσαρτήσει ό,τι δεν θα μπορεί να της αντισταθεί: απ' τα ρούχα που ράβουνε μόνοι τους μέχρι τις παλιές πολυκατοικίες στο Πρεντς-λάουερ Μπεργκ, απ' το λιθόστρωτο με τις τρύπες μέχρι τις λέξεις για πράγματα που μετά δεν θα χρειάζεται κανένας πια. Οι λείες, άψογες επιφάνειες θα ρίξουνε τις σκέψεις για όλα όσα είναι πρόσκαιρα στη λήθη. Το ψωμί θα έχει άλλη γεύση, στους δρόμους ξένοι άνθρωποι θα περνάνε μπροστά από ξένα μαγαζιά, θα κυκλοφορούν με ξένα αμάξια, με ξένα χρήματα στην τσέπη. Οι συνοικίες στις οποίες η Καταρίνα μέχρι τώρα ήτανε σαν στο σπίτι της δεν θα 'ναι ποτέ ξανά όσο ήρεμες κι όσο άδειες τις ήξερε όλη της τη ζωή. Ήδη από τώρα αρχίζει να μυρίζει διαφορετικά στους ανατολικούς τομείς της πόλης, καλο-αρωματισμένοι Δυτικοβερολινέζοι επισκέπτονται δρόμους που έχουν πάρει τ' όνομά τους απ' τον πρόεδρο των εργατών της ΓΛΔ τον Βίλχελμ Πικ, απ' τον Βούλγαρο κομμουνιστή ηγέτη Δημητρόφ, απ' τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό Ο’το Γκρότεβολ – ονόματα που δεν τους λένε τίποτα. Το επίθετο «γκρίζα» χρησιμοποιούν εκείνοι για να περιγράψουνε το κομμάτι της πόλης στο οποίο δεν υπάρχουνε διαφημιστικές αφίσες. Όταν αντιθέτως κινείται η Καταρίνα στη Δύση, νιώθει σαν ένα κακό αντίγραφο των ανθρώπων που έχουν εκεί την καθημερι νότητά τους, νιώθει σαν απατεώνισσα που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή ν' αποκαλυφθεί. Με τα μάτια της, που στ' άλλο μισό της πόλης είναι ξένα μάτια, βλέπει στα μαγαζιά της Δύσης να απαντιέται μ' ένα προϊόν ό,τι ανάγκη μπορεί να φανταστεί και νείς, η ελευθερία της κατανάλωσης της φαίνεται σαν λαστιχένιος τοίχος που χωρίζει τους ανθρώπους απ' τις λαχτάρες τους, που βρίσκονται στην άλλη πλευρά των προσωπικών αναγκών τους. Είναι άραγε πιθανό να 'ναι κι αυτή σε λίγο απλώς πελάτισσα;