Η λέσχη φόνων της Πέμπτης

Η Τζόυς, είναι μια συνταξιούχος νοσηλεύτρια που πρόσφατα μετακόμισε στον οικισμό ευγηρίας Κούπερ Τσέις στο Κέντ, στην νότια Αγγλία. Ο πολυτελής οικισμός είναι ειδυλλιακός και προσφέρει άφθονες δραστηριότητες στους γηραλέους κατοίκους του, αλλά η πρόσχαρη Τζόυς, μπλέκεται με την πιο ιδιαίτερη (μυστική) λέσχη εκεί γύρω, τη λέσχη των φόνων της Πέμπτης, όπου μαζί με άλλους τρεις υπερήλικες βρίσκονται κάθε Πέμπτη για να μελετήσουν και να προσπαθήσουν να εξιχνιάσουν παλιές υποθέσεις α λα Τζον Ρέμπους στο βιβλίο Στον Τάφου Κάποιου Άλλου.

Στη λέσχη αυτή εκτός από την Τζόυς, συμμετέχουν η δυναμική και έξυπνη Ελίζαμπεθ, που υπονοείται ότι υπήρξε μυστική πράκτορας στα νιάτα της και οι παλιές της διασυνδέσεις βοηθάνε στις έρευνες της λέσχης παρακάμπτοντας τις νόμιμες οδούς, ο Ρον χαρακτήρας καβγατζής και έντονος που στα νιάτα του, ως δημοσιογράφους συμμετείχε δυναμικά στους αγώνες του εργατικού κινήματος και ο Ιμπραήμ που είναι ο οργανωτικός της παρέας, ο άνθρωπος που θα αναλύσει τα στοιχεία με βάση την λογική.

Όταν ένας εργολάβος με εγκληματικό παρελθόν, που δουλεύει για τον ιδιοκτήτη του οικισμού βρίσκεται δολοφονημένος η ιδιότυπη λέσχη θα προσπαθήσει να βοηθήσει την αστυνομία να εξιχνιάσει τον φόνο αποκαλύπτοντας αρκετά ένοχα μυστικά στην πορεία.

Αυτή είναι η πλοκή του βιβλίου Η λέσχη φόνων της Πέμπτης του Ρίτσαρντ Όσμαν, επιτυχημένης τηλεπερσόνας του Ηνωμένου Βασιλείου που έκανε το πρώτο του βιβλίο επιτυχία πριν ακόμη κυκλοφορήσει, καταφέρνοντας να πουλήσει τα δικαιώματα σε εκδοτικό οίκο για επταψήφιο νούμερο. Η επαγγελματική ιδιότητα του συγγραφέα είναι και ο κυριότερος λόγος που το βιβλίο έγινε με την κυκλοφορία του ανάρπαστο σημειώνοντας τεράστια εμπορική επιτυχία και αποσπώντας χαρακτηρισμούς όπως “Μπεστ Σέλερ φαινόμενο”.

Το βιβλίου όπως τόσα άλλα “Μπεστ Σέλερ”, δεν κατορθώνει να προσφέρει στον αναγνώστη μια πλοκή πέρα από τα συνηθισμένα ή κάποια λογοτεχνική καινοτομία που θα το κάνουν να ξεχωρίσει. Είναι τα επιμέρους στοιχεία, όπως το πολύ καλό βρετανικό χιούμορ και ο σαρκασμός, η ιδιαιτερότητα (οριακά γραφικότητα μερικές φορές) των πρωταγωνιστών και ο γενικότερη ελαφρότητα της πλοκής και της γραφής που κάνει το βιβλίο τόσο προσιτό και εν τέλει σε συνδυασμό με την ταυτότητα του συγγραφέα τόσο επιτυχημένο. Τα πολύ μικρά κεφάλαια, οι συχνές, μερικές φορές μη ρεαλιστικές, ανατροπές που κρύβει η έρευνα των υπερήλικων ντετέκτιβ, οι αναφορές στην pop κουλτούρα και η ίσως υπερβολική προσπάθεια του βιβλίου να είναι “cool” και προοδευτικό, μπορεί ίσως να ξενίσουν τον πιο παραδοσιακό αναγνώστη αστυνομικής λογοτεχνίας αλλά σίγουρα θα κερδίσουν το ευρύτερο κοινό για το οποίο το βιβλίο φαίνεται να έχει γραφτεί.

Συνολικά, Η λέσχη φόνων της Πέμπτης, είναι βιβλίο που θα κάνει τον αναγνώστη να περάσει ευχάριστα το χρόνο του, αν το αντιμετωπίσει ως αυτό που πραγματικά είναι, ένα χαλαρό, pop αστυνομικό μυθιστόρημα. Ίσως κάποια στιγμή, δώσω μια ευκαιρία στην συνέχεια, Ο Άντρας που πεθαίνει δύο φορές που κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις Ψυχογιός.