Η γραμμή του ορίζοντος

Κάποτε θα γραφτεῖ σ᾽ ἕνα χοντρό τετράδιο με μολύβι Faber Castell ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού προτιμοῦν νά τσακίσουν αὐτή τή στιγμή, νά τήν διαλύσουν σ' ἕνα ἀόρατο ἑλληνικό νησί, να τὴν ἐξαφανίσουν γιατί προέρχονται ἀπό ἕναν κόσμο στον ὁποῖο ἡ κάθε στιγμή εἶχε σημασία γιατί εἶχε πάρτυ το Σάββατο, ἐπικρατοῦσε μεγάλη ἀγωνία γιατί ἔπρεπε να ἀρέσουν. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ἐπιθυμοῦν νά κρυφτοῦν ἐδῶ, δέν ὑπάρχει κανένα νέο αὐτή τή στιγμή, τά βότσαλα δέν λένε κανένα νέο, ἡ θάλασσα δέν λέει κανένα νέο, ὁ ἥλιος δέν λέει κανένα νέο, τό μοναδικό δέντρο κάνει λίγη σκιά. Υπάρχουν ἄνθρωποι ἄλλων ἐποχῶν καί θά μείνουν στή σκιά ὅσο ἀντέξουν, δέν μποροῦν νά γυρίσουν πίσω, δέν θέλουν νά μάθουν κανένα νέο, ἄν γυρίσουν πίσω, θά γίνουν στῆλες ἄλατος, ὀκτάστηλα μέ εἰδήσεις, ἄν γυρίσουν πίσω, θά τούς καταπιεῖ αὐτή ἡ στιγμή, θά προσχωρήσουν καί πάλι σ᾽ αὐτή τήν ἀνύπαρκτη στιγμή στήν ὁποία ζοῦσαν μέχρι τώρα, σ᾽ αὐτό τό τώρα πού τούς ἔκανε νά φύγουν ἀπό τόν ἀνύπαρκτο κόσμο ὅπου τό μοναδικό ἀληθινό νέο εἶναι ὅτι κανείς δέν ἀρέσει πιά σε κανέναν. Κάποτε θά γραφτεῖ μέ μολύβι Faber Castell ὅτι μιά μυστήρια μελαχρινή γυναίκα τριανταδύο χρόνων κάθισε κάτω ἀπό τό μοναδικό δέντρο τῆς παραλίας τῆς Βαγιᾶς προσπαθώντας νά ξεφύγει ἀπό τή δικτατορία τοῦ μελαγχολικοῦ ἀπογεύματος τῆς Κυριακῆς καί ἔμεινε ὁριστικά ἀπληροφόρητη καί ἀνήμπορη στή σκιά, δίπλα στη θάλασσα.