Η εποχή των τυφώνων

Πήραν τον ανήφορο από το ποτάμι, αυτόν που βγάζει στο κανάλι, με τις σφεντόνες ετοιμοπόλεμες και τα μάτια μισόκλειστα, μια σχισμή σχεδόν, μέσα στη λάμψη του μεσημεριού. Ήταν πέντε κι ο αρχηγός τους ήταν ο μόνος που φορούσε μαγιό - ένα κατακόκκινο σορτσάκι που φέγγιζε ανάμεσα στους διψασμένους βλαστούς των ζαχαροκάλαμων, που ακόμα, αρχές Μαϊου δεν είχαν ακόμη ψηλώσεις. Οι υπόλοιποι ακολουθούσαν με τα σώβρακα, κι οι τέσσερις με γαλότσες στα πόδια, κι οι τέσσερις κουβαλώντας εκ περιτροπής τον κουβά με τις πετρούλες που είχαν μαζέψει εκείνο το πρωί από το ποτάμι· κι οι τέσσερις βλοσυροί κι αγριεμένοι και τόσο πρόθυμοι να θυσιαστούν, ώστε ούτε ο μικρότερος δε θα τολμούσε ποτέ να παραδεχτεί ότι φοβόταν, μόνο ακολουθούσε αθόρυβα τους συντρόφους του με το λάστιχο της σφεντόνας τεντωμένο, την πέτρα στη δερμάτινη χούφτα να σημαδεύει, έτοιμη να χτυπήσει ό,τι βρεθεί στο δρόμο τους, στο πρώτο σημάδι πιθανής ενέδρας, στο κρώξιμο του μπεντεβέο, άγρυπνου φρουρού πίσω εκεί στα δέντρα, στο θρόισμα μιας φυλλωσιάς που παραμερίστηκε βιαια ή στο σφύριγμα μιας πέτρας που περνώντας μπροστά από τη μύτη τους θα σκίσει τον αέρα, μια ζεστή αύρα φορτωμένη μαύρα όρνια που πετούσαν στον ξασπρισμένο ουρανό και μια αποφορά χειρότερη κι από χούφτα άμμου στη μούρη, μια μπόχα που τους ανάγκαζε να βήχουν για να μην κατέβει στα πνευμόνια τους, και τους έκανε να μη θέλουν να προχωρήσουν. Μα όταν ο αρχηγός έδειξε προς την ακροποταμιά, όλοι, κι οι πέντε μαζί, γονατιστοί στο ξερό χορτάρι, κι οι πέντε μαζί σαν ένα σώμα, κι οι πέντε περιτριγυρισμένοι από ένα σμάρι χρυσοπράσινες μύγες, διέκριναν επιτέλους τις είχε ξεβράσει το νερό στον κίτρινο αφρό του: το σάπιο πρόσωπο ενός πτώματος, ανάμεσα στα ζαχαροκάλαμα και στις πλαστικές σακούλες που είχε σκορπίσει ο άνεμος απ΄το δρόμο, μια σκοτεινή μάσκα που εξείχε ανάμεσα σε μυριάδες μαύρα φίδια, και χαμογελούσε.