Γουέιτζερ : ναυάγιο, ανταρσία, φόνος

Είχαν ναυαγήσει σ' ένα ερημονήσι στ' ανοιχτά της Παταγονίας. Οι περισσότεροι από τους αξιωματικούς και τα μέλη του πληρώματος είχαν χάσει στο μεταξύ τη ζωή τους, όμως 81 επιζήσαντες κατάφεραν να φύγουν από το νησί μ' ένα αυτοσχέδιο σκαρί, φτιαγμένο εν μέρει απ' τα συντρίμμια του ναυαγισμένου Γουέιτζερ. Στριμωγμένοι στο μικρό σκάφος, τόσο που σχεδόν δεν μπορούσαν να κουνηθούν, πέρασαν μέσα από τρομερούς ανέμους και τεράστια κύματα, αντιμετώπισαν χιονοθύελλες και σεισμούς. Πάνω από 50 άντρες πέθαναν στη διάρκεια αυτού του εξοντωτικού ταξιδιού, κι όταν έφτασαν πια αποδεκατισμένοι στη Βραζιλία, τρεισήμισι μήνες αργότερα, είχαν διανύσει σχεδόν 3.000 ναυτικά μίλια – ένα από τα μεγαλύτερα ταξίδια ναυαγών που έχουν καταγραφεί ποτέ. Εκθειάστηκαν για την επινοητικότητα και την ανδρεία τους. Όπως επισήμανε ο αρχηγός της ομάδας, έμοιαζε σχεδόν απίστευτο το ότι «η ανθρώπινη φύση μπορεί να αντέξει τις κακουχίες που υποστήκαμε εμείς».

Έξι μήνες αργότερα ένα άλλο σκάφος ξεβράστηκε στην ακτή, έχοντας περάσει από χιονοθύελλα στ' ανοιχτά των νοτιοδυτικών παραλίων της Χιλής. Ήταν ακόμα πιο μικρό απ' το άλλο μια ξύλινη πιρόγα μ' ένα πανί ραμμένο από κουρελιασμένες κουβέρτες. Σ' αυτή την πιρόγα επέβαιναν άλλοι τρεις επιζήσαντες, οι οποίοι βρίσκονταν σε ακόμα πιο άθλια κατάσταση. Ήταν ημίγυμνοι και αποσκελετωμένοι· σμήνη εντόμων γυρόφερναν το κορμί τους, τσιμπολογώντας ό,τι απέμενε απ' τη σάρκα τους. Ένας απ' όλους ήταν σε κατάσταση παραληρηματική, «τα είχε πια σχεδόν χαμένα», όπως το έθεσε ένας σύντροφός του, «δεν θυμόταν τα ονόματά μας... ούτε και το δικό του».

Όταν αυτοί οι άντρες ανέρρωσαν κι επέστρεψαν στην Αγγλία, διατύπωσαν εναντίον των συντρόφων τους που είχαν εμφανιστεί στη Βραζιλία μια εξωφρενική κατηγορία: δεν ήταν ήρωες, αλλά στασιαστές.

Στη συνάντηση ο Μπάλκλεϋ έριξε στο τραπέζι το απαγορευμένο θέμα: την ανταρσία. Η γενικευμένη ανταρσία διέφερε πολύ από τις υπόλοιπες μορφές εξέγερσης. Λάμβανε χώρα στο εσωτερικό των δυνάμεων που είχαν συγκροτηθεί από το κράτος με σκοπό την επιβολή της τάξης -δηλαδή το στρατό, και γι' αυτό το λόγο αποτελούσε ιδιαίτερα μεγάλη απειλή για την κυβερνητική εξουσία και συνήθως καταστελλόταν αδυσώπητα. Αυτός ήταν επίσης ο λόγος που οι ανταρσίες ήταν τόσο συναρπαστικές για το συλλογικό φαντασιακό. Τι οδηγούσε στην αταξία αυτούς που επέβαλλαν την τάξη; Ήταν αμετανόητοι εγκληματίες; Ή μήπως υπήρχε κάτι σάπιο στην καρδιά του συστήματος,κάτι που προσέδιδε ευγενή χαρακτήρα στον ξεσηκωμό τους;