45° υπό σκιάν

Το πλοίο κοιμόταν. Πλησιάζοντας στην Τενερίφη η άπνοια ήταν πλήρης και η θάλασσα, αρυτίδωτη, ανεβοκατέβαινε σε μεγάλα βουβά κύματα που ερχόταν από μια φουσκοθαλασσιά στα ανοιχτά του Ατλαντικού. Το φινιστρίνι ήταν ανοιχτό και έμπαινε ένα δροσερό αεράκι που το απολάμβανες σαν δροσιστικό ποτό. Φαινόταν ένα κομμάτι ουρανού που ασήμιζε απ΄το φως του φεγγαριού. Ο λαμπτήρας ήταν σβηστός. Μόνο του λυχναριού η κοκκινωπή φλογίτσα λικνιζόταν, και ο αέρας που ερχόταν απ’ έξω σκόρπιζε σε όλες τις γωνιές της καμπίνας τις βαριές αναθυμιάσεις του οπίου. Αλλά εκείνο που μετρούσε ήταν άλλο. Ο Ντοναντιέ, ξαπλωμένος ανάσκελα στην κουκέτα, είχε το βλέμμα καρφωμένο στον γαλάζιο δίσκο του φεγγαριού χωρίς όμως να το βλέπει. Ανέπνεε; Είχε σφυγμό; Ήταν άνευ σημασίας! Ζούσε σε μιαν άλλη ζωή κι όχι τη δική του. Ζούσε δέκα ζωές, εκατό ζωές, ή μάλλον μια πολλαπλή ζωή, εκείνην του πλοίου ολόκληρου.

Το αποκαλούσε πλοίο από συνήθεια! Ήταν ένα κομμάτι ύλης, που είχε μέσα του ζωή, που έπλεε και κατευθυνόταν μ΄ένα ρυθμικό αγκομαχητό προς τα βράχια.